بیسکویت و ویفر

بیسکویت و ویفر

ویفر یکی از محبوب ترین انواع بیسکویت های شیرین موجود در جهان است که در طعم ها و اشکال متفاوت تولید می شود. مصرف این خوراکی به سال های گذشته بر می گردد. بافت این خوراکی ترد، شیرین، بسیار نازک و خشک است که اغلب برای تزئین بستنی استفاده می شود. ویفرها را برخی از افراد به عنوان میان وعده با چای یا شیر نیز مصرف می کنند.

این خوراکی ها از نظر شکل و تولید، محصولی کاملا متفاوت با سایر انواع بیسکویت ها هستند. ویفرها امروزه توسط تولید کنندگان به اشکال مختلفی تولید می شوند. خمیر همه انواع ویفرها یکسان است و از قرار دادن خمیر بین دو سطح داغ تهیه می شود.

ویفر یکی از بیسکویت هایی است که معمولا والدین بیشتر برای فرزندان خود می خرند، زیرا خوردن آن راحت تر است. برخی معتقدند که ویفر نسبت به سایر بیسکویت ها ارجحیت دارد و سالم تر است. آنها معمولا با خمیر خامه ای از وانیل، شکلات، فندق یا سایر مواد پر می شوند. این خوراکی ها را می توان بدون گلوتن نیز تهیه کرد.

انواع ویفر

از نظر تجاری، ویفرها در دو نوع اصلی در جهان وجود دارند. این دسته بندی عبارتند از:

• ویفرهای بدون شکر یا کم شکر که معمولا با خامه های شیرین تقویت شده و یا با شکلات پوشیده شده اند.
• ویفرهای شکری که حاوی حداقل ۱۰ درصد شکر هستند و دارای طیف گسترده ای از طعم ها هستند.

امروزه این خوراکی ها در طعم ها و شکل های مختلفی توسط شرکت های بسیار زیادی تولید می شوند. همانطور که در بازار کیک و کلوچه، رقابت زیادی بین تولید کنندگان وجود دارد، ویفرهای طعم دار روز به روز محبوبیت بیشتری کسب کرده اند. امروزه شما می توانید ویفرها را با طعم های مختلفی مانند توت فرنگی، موزی، پرتقالی و بسیاری دیگر از طعم ها در فروشگاه ها و سایت های اینترنتی مشاهده کنید.

ایده ساخت بیسکویت به رومیان برمی گردد. کلمه بیسکویت برگرفته از کلمه cuit در زبان فرانسه یا از کلمه biscoctus لاتین می‌باشد، در اصل استفاده از واژه بیسکویت بر روش پخت آن باز میگردد چرا که اساس پخت بیسکویت در دو مرحله می‌باشد و بیسکویت به معنای دو بار پخته شده است.

همانطور که میدانید بیسکویت را برخلاف برخی کوکی ها و شیرینی های دیگر براحتی میتوان در فضای آزاد نگهداری کرد ، دلیل این امر نحوه پخت بیسکویت می باشد . در مرحله اول بیسکویت در فر داغ برای مدت زمان کوتاه در حد چند دقیقه برشته شده و بعد از خروج از فر داغ، مجدداً به فر خاموش و در حال خنک شدن برگردانیده می‌شود و بدین ترتیب بیسکویت خشک و قابل نگهداری در هوای آزاد می‌باشد.

استثناهایی نیز در تهیه بیسکویت وجود دارد و نحوه پخت همه بیسکویت ها بدین صورت نیست ، برخی بیسکویت ها سرخ میشوند و در برخی بیسکویت‌ها مثل بیسکویت‌های ایتالیایی خمیر اول پخته شده و سپس خنک شده و برش زده و دوباره در حرارت بالا خشک می‌شوند تا ترد و خشک شوند.

استفاده از تخم مرغ و بسیاری از مغزها در تهیه بیسکویت در زمان قرون وسطی رایج شد این فرایند به ترد تر شدن بیسکویت کمک کرد. پس از ان در قرون 18 و 19 و پس از آن بیسکویت هایی با روش های پخت متفاوت و بیسکویت های یخچالی تولید شدند. در طی قرن 19 فرآورده‌های شیمیایی مثل بی‌کربنات سدیم یا جوش شیرین در تولید کلوچه‌ها و بیسکویت‌ها به کار گرفته شد و کیفیت این محصولات کارخانه ای به نحو چشمگیری افزایش پیدا کرد.